Mede omdat ik werd getriggerd door een tweet, mijn volgende persoonlijke ervaring.
Vanuit mijn rol als leerkracht kreeg ik steeds meer te maken met jeugdzorg. Ik hoorde de veelal trieste verhalen van kinderen die buiten hun wil om in een groep/afdeling werden geplaatst en geen of weinig contact meer hadden met hun ouders. Hoe zou deze wereld in elkaar zitten en wat zou er waar zijn van de verhalen die ik hoorde? Ik besloot om dit met eigen ogen te zien en te ervaren wat de kinderen ervaren. Oh nee, wat dom van me. In de jeugdzorg praten we niet over kinderen, maar over cliënten!
In overleg met het thuisfront zegde ik mijn baan als groepsleerkracht op en ging aan de slag in de jeugdzorg, In eerste instantie om kinderen die niet naar school gingen toch enige vorm van onderwijs te bieden. Vergis u niet, er zijn veel kinderen die niet naar school gaan. In de groep waarin ik werkte lagen de leeftijden van de kinderen tussen de 6 en 16 jaar, waarvan het merendeel geen onderwijs genoot. In deze periode heb ik veel geleerd, vooral hoe het is om als kind in een dergelijke situatie te zitten en hoe de naaste familie daarmee om (moet) gaan. Moet, want veel keus hebben ze niet. Even voor de goede orde, dit is mijn ervaring en hoop dat de omstandigheden elders beter zijn.
Ik heb echte leuke herinneringen aan de activiteiten die werden georganiseerd voor de kinderen, echt. Het overleggen met een enthousiast team dat echt wel wou, maar niet de middelen had. Desondanks wisten we met minimale middelen de kinderen toch een leuke tijd te bezorgen. Een tijd waarin ze plezier konden hebben en even de ellende om zich heen konden vergeten. Helaas waren deze plezierige momenten vaak maar voor even en werden ze al vrij snel weer geconfronteerd met de realiteit. Een realiteit van een omgeving die ze niet begrijpt. U moest eens weten hoeveel gesprekken ik al niet heb gevoerd met scholen die, zoals ze zelf vinden gespecialiseerd zijn in kinderen met een problematieke achtergrond.
Helaas, ik zou een boek kunnen schrijven over de maanden dat ik gewerkt heb in de jeugdzorg en wat ik daarin heb meegemaakt. De collega’s, het team waren van goede wil en hebben het goed voor met de kinderen. Veelal omdat ze zelf kinderen hebben en weten en voelen hoe belangrijk de relatie met een kind is. Ik zag vooral machteloosheid. Machteloosheid van ouders, machteloosheid van scholen en machteloosheid van een team. Wat ik ook zag is dat hoe een cliënt werd gezien als een zak geld, een budget. Ook zag ik de macht die werd uitgeoefend op deze kinderen. Nee, ik ben blij dat ik deze ervaring mee heb mogen maken. Ik kan nu vanuit eigen ervaring praten en weet wat deze kinderen mee (moeten) maken. Ik heb mijn ogen niet gesloten, dat zou u ook niet moeten doen.
Daarnaast nog een opmerking op persoonlijke titel. Ik hoor veel collega’s in het onderwijs zeggen : “die leerling hoort hier niet”. Wellicht is het dan handig om jezelf de vraag te stellen of u wel in het onderwijs hoort!
