Onlangs kwam ik een interessant boek tegen waarin de paralellen in de stilistiek geanalyseerd worden. Een aantal citaten uit dit boek wil ik u niet onthouden om vervolgens de link te leggen naar onze zogenaamde “moderne tijd”.
Kunsthistoricus A.M. Zhabinsky analyseerde de parallellen in de stilistiek van kunstwerken uit de oudheid en de middeleeuwen en onthulde hun systeem. Nee, hij onthulde geen “parallellen”. Het is al lang bekend dat de kunst, wetenschap en literatuur van de oudheid en de Middeleeuwen ze hebben. Men kan in schoolboeken lezen hoe in de 14e-17e eeuw, bij het uitgraven van antieke beelden uit de grond, middeleeuwse domme beeldhouwers even goed leerden beeldhouwen als in de oudheid. Ze hebben als het ware de oude vaardigheden nieuw leven ingeblazen. Maar dit interessante proces vond plaats zonder het toeziend oog van de wetenschappelijke gemeenschap. Pas toen de geschiedenis een onafhankelijke wetenschap werd en er een nu geaccepteerde chronologie verscheen, informeerden historici het nieuwsgierige publiek over hun mening over de gang van zaken. En begon de studie van deze parallellen. En de term “Renaissance” in zijn moderne betekenis werd geïntroduceerd door Jules Michelet in 1838.
En Zhabinsky ontdekte dat de ontwikkeling van de kunst: vakmanschap, stijlen en zelfs thema’s, in de oudheid en tijdens de middeleeuwse “Renaissance” met dezelfde snelheid en in dezelfde volgorde plaatsvond. Met andere woorden, veertiende-eeuwse Italiaanse beeldhouwers groeven alleen en uitsluitend onvolmaakte beelden van oude meesters op. En leerde van hen. En beeldhouwers van de XV eeuw groeven meer perfecte beelden uit en bestudeerden die van vaardiger meesters uit de oudheid. Een eeuw later groeven ze de beste werken uit de oudheid op. Ze begonnen van hen te leren. Wat betekent het allemaal? Szabinski, die zulke verbazingwekkende omkeringen in de kunst had ontdekt, stelde voor de opeenvolging van eeuwen te verdelen in “stukken” (sporen) van elk negen eeuwen. De volgorde ziet er nu zo uit:
Hieronder vindt u het eerste vertaalde deel van het boek. U kunt bijvoorbeeld “Deepl” als extensie gebruiken om het boek online zelf te lezen.
Lang verhaal kort. De geschiedenis herhaalt zich. Oude dingen worden opnieuw geïntroduceerd als iets nieuws. Zo vroeg ik mijzelf af hoe de techniek betreffende de communicatie dan heeft plaatsgevonden.
Toen Britse ambtenaren begin 1800 wilden communiceren tussen Londen en de marinebasis in Portsmouth, gebruikten zij een systeem dat semafoorketen werd genoemd. Een reeks torens, gebouwd op hoge punten van het land, hielden toestellen met luiken vast, en mannen die de luiken bedienden konden signalen van toren naar toren laten flitsen.
Een semafoorbericht kon in ongeveer 15 minuten de 85 mijl tussen Portsmouth en Londen overbruggen. Hoe slim het systeem ook was, het was slechts een verbetering van het seinvuur, dat al sinds de oudheid werd gebruikt.
Er was behoefte aan veel snellere communicatie. En tegen het midden van de eeuw was de Britse semafoorketen verouderd.
