Onderstaand artikel heb ik alvast geplaatst om uw eigen onderzoek te doen.
Het schrijven van ‘zinnige’ artikelen lijkt mij steeds moeilijker af te gaan. Vooral omdat je geneigd bent te verwijzen naar een bron waar je naderhand toch twijfels bij hebt. Ik snap dat dit een leerproces is, maar toch. Natuurlijk is het simpel om een artikel te wijden aan het ‘biolab in Soedan’, maar wellicht is dat ook datgene wat men graag wil. In een zoektocht naar eerlijke informatie kwam ik op een site terecht met interessante persoonlijke ervaringen die een beeld schetsen van een beschaving die in verval is geraakt. In het voorwoord(hieronder) maakt Philip Atkinson al duidelijk wat één van de grote problemen van de beschaving van nu is.
In 1990 gooide de maatschappij me op de schroothoop van ongewenste mannen van middelbare leeftijd en bevrijdde me van de slavernij van het werk. De opgelegde vrije tijd maakte het mogelijk na te denken over al die onthutsende ervaringen die het dagelijkse zwoegen voorheen had verboden, en ongemerkt werd ik een fulltime student van mijn gemeenschap.
De focus ligt op werk en de verklaring die we daar veelal voor gebruiken is geld. Geld wat we nodig zijn om te voorzien in onze behoefte. Voor de meeste werkenden onder ons is werk en daarmee geld een noodzaak en niet iets omdat we het zo leuk vinden. Dat geld uit het niets wordt gecreëerd, dat vindt men geheel niet belangrijk. Ook de vraag wat onze ‘echte ‘geschiedenis is, lijkt maar weinig mensen te deren. De creativiteit van de mens wordt (bewust?) ondermijnd waarbij bureaucratie als middel wordt gebruikt om mensen te ontmoedigen.
Het was niet zo dat onbekwaamheid een kwalificatie was, maar bekwaamheid betekende diskwalificatie, een of ander proces werkte tegen de bevordering van bekwame mensen in besluitvormingsfuncties. Iedere ambtenaar die moedige en verstandige vernieuwingen serieus overwoog, zou allang uit de dienst zijn verwijderd; ontmoedigd en vervreemd totdat hij het opgaf of ontslag nam. Dit idee was als het ontdekken van de sleutel tot een puzzel, het leek alles te verklaren.
Bekwaamheid is een diskwalificatie
De bizarre ontwikkelingen die elkaar in een razend tempo opvolgen is niet nieuw. Generaties kijken vaak terug op hun eigen persoonlijke ervaringen en geven vaak aan dat ‘vroeger alles beter was’. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat tot dusver ook vaak deed. Persoonlijke ervaringen(althans positieve) geven houvast en maken een gevoel of emotie los. Als er dan gaandeweg de tijd dingen veranderen raak je hiervan steeds meer vervreemd. Je blijft echter volharden in die ervaring en kunt het maar moeilijk loslaten. Totdat de volgende generatie zich aandient en de ervaring niet meer wordt doorgegeven en wederom een stukje kennis verdwijnt.
Ook de generaties voor de onze maakte deel uit van het verval van de beschaving van waar we deel uitmaken. Het is iets waar we bewust en onbewust onderdeel van uitmaken en aan meewerken. Het is een systeem wat op geld en macht is gebaseerd en een systeem wat ten koste gaat van de intelligentie van de beschaving. Er wordt nauwelijks nog nagedacht over levensvragen over bijvoorbeeld onze afkomst en geschiedenis. De tijdlijn/canon is toch duidelijk? In een museum zijn stukken te zien die voorzien van tijd en dergelijke, dus waarom zou je dat in twijfel trekken? Ik raad u aan om de volgende serie video’s en of artikelen van Anatoly Timofeevich Fomenko eens door te lezen. In de serie video’s wordt bijvoorbeeld ingegaan op de gebruikte manieren om voorwerpen uit de oudheid op waarde schatten.
Anatoly Timofeevich Fomenko
Getiranniseerd door technologie De industriële revolutie (1760-1830) zorgde voor ongekende rijkdom voor de westerse beschaving door de macht van de technologie te ontketenen, maar deze nieuwe macht verrijkte de gemeenschap alleen als ze de dienaar van het genie was. Nu het gemeenschappelijke begrip is afgenomen, is de vroegere dienaar de nieuwe meester geworden. Onze machines, die nu miniaturisering en kunstmatige intelligentie omarmen, stagneren en verarmen onze gemeenschap meedogenloos. Technologie is niet langer onze verrijkende slaaf, maar onze ruïneuze tiran.
Het is gemakkelijk om overeenkomsten te vinden in de ontwikkeling van de kunst en zelfs parallelle gebeurtenissen en verschijnselen tussen naburige eeuwen in verschillende sporen. Dat wil zeggen, niet alleen kunststijlen worden herhaald, maar soms ook personages. Er is echter een eigenaardigheid: sommige sporen hebben een regressief verloop. Hier lijkt onze geschiedenis achteruit te gaan. Deze situatie is bekend bij historici, ze is door hen meer dan eens beschreven: het aantal steden krimpt, de bevolking in de steden krimpt, de geletterdheid daalt. Zowel in de kunstgeschiedenis als in de literatuurgeschiedenis zien we hetzelfde: het aantal werken (en vakmanschap) op het spoor van de eerste eeuw voor Christus tot de achtste eeuw “daalt” snel, wordt steeds primitiever, gaat van het Romeinse hoogtepunt naar volledige verdwijning. En in hetzelfde tempo als het groeit in andere trajecten. En dan begint er een ontwikkeling, die precies herhaalt wat we al in de oudheid “was”. Alles wordt alleen weer normaal als de regressieve sporen worden “omgekeerd”, waardoor de “loop der gebeurtenissen” in de andere richting wordt gestuurd. Daarom heeft de in de XVI-XVII eeuw opgestelde chronologie een golvend karakter en is zij opgebouwd in de structuur van eeuwen, die een “sinusgolf” kan worden genoemd. In het spoor van de negende tot de zeventiende eeuw, dat de werkelijke volgorde van de gebeurtenissen weergeeft, worden de verworvenheden van de oudheid “opgeroepen” met dezelfde snelheid en in dezelfde stilistiek als de oudheid zich ontwikkelde in het spoor van de min negende tot de min eerste eeuw.
